U podstawy występowania łojotokowego zapalenia skóry leży przede wszystkim nadmierna aktywność gruczołów łojowych oraz zakażenie grzybem Malassezia furfur (znanym także pod nazwą Pityrosporum ovale). Grzyb ten wnika do warstwy rogowej naskórka i uwalnia enzym - lipazę, która prowadzi do tworzenia się wolnych kwasów tłuszczowych oraz rozwoju procesu zapalnego. O udziale czynnika grzybiczego w rozwoju tej choroby świadczy także skuteczność leczenie przeciwgrzybiczego. Warto mieć świadomość, że środowisko bogate w lipidy sprzyja rozwojowi tego gatunku grzyba. Łojotokowe zapalenie skóry często ujawnia się w okresie dojrzewania, ze względu wahania hormonalne i ich wpływ na funkcjonowanie gruczołów łojowych. Łojotokowe zapalenie skóry częściej występuje u osób obciążonych chorobą Parkinsona oraz padaczką. Nasilone zmiany o charakterze łojotokowego zapalenia skóry obecne są także u osób zakażonych wirusem HIV. Do czynników, które mogą nasilać zmiany w przebiegu łojotokowego zapalenia skóry należy między innymi: -niedobór cynku i selenu -niedobór witamin z grupy B -nadużywanie alkoholu -zaburzenia odporności -przewlekły stres -zaburzenia odżywiania (np. bulimia), które prowadzą do niedoborów substancji odżywczych i witamin -nieprawidłowa pielęgnacja, prowadząca do zbyt agresywnego usuwania warstwy łojowej -przyjmowanie leków takich, jak: sole złota, haloperidol, buspiron, lit.