Usługi świadczone przez naszą Kancelarię prawną z Wrocławia obejmują także porady prawne online. Ze względów organizacyjnych, konieczne jest wcześniejsze umówienie takiego spotkania oraz opłacenie kosztów porady przelewem na rachunek Kancelarii. Dzięki takiej formie spotkań nasi prawnicy mogą doradzać Klientom na odległość, niezależnie od warunków pandemicznych oraz być z nimi w bieżącym kontakcie.

Bezwzględna kara pozbawienia wolności oznacza, iż sprawca przestępstwa zostaje poddany karze izolacyjnej, a więc osadzony w więzieniu. Kara pozbawienia wolności jest orzekana wobec sprawców najpoważniejszych przestępstw. Ma ona charakter izolacyjny i polega na przymusowym umieszczeniu osoby skazanej na czas określony przez Sąd w wydanym wyroku, w zamkniętym i strzeżonym zakładzie karnym. Kara pozbawienia wolności może trwać najkrócej miesiąc, zaś najdłużej 15 lat. Wymierza się ją w miesiącach i latach. Dodać trzeba, że kara nadzwyczajnie obostrzona nie może przekroczyć 20 lat pozbawienia wolności. Odrębnymi karami w polskim prawie karnym, o charakterze szczególnym, są kara 25 lat pozbawienia wolności i dożywotniego pozbawienia wolności. Dodać trzeba, że w pewnych sytuacjach Sąd może odstąpić od wymierzenia kary pozbawienia wolności. Jeżeli bowiem przestępstwo jest zagrożone taką właśnie sankcją w wymiarze nieprzekraczającym 3 lat albo karą łagodniejszego rodzaju i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wówczas Sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli orzeka jednocześnie środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, a cele kary zostaną w ten sposób spełnione. Kara pozbawienia wolności, może zostać orzeczona w wyroku sądowym w postaci bezwzględnej lub z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Bezwzględna kara pozbawienia wolności co to znaczy? Oznacza to, że skazany sprawca danego czynu zabronionego zostaje osadzony w zakładzie karnym, co wiąże się z poddaniem go określonemu reżimowi pobytu oraz bezwzględną izolacją od społeczeństwa. Sąd może także pomimo orzeczenia wobec skazanego kary pozbawienia wolności, warunkowo zawiesić jej wykonanie jeżeli jej wymiar nie przekracza roku, a także gdy sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, czyli tzw. recydywie. Zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się wyroku. W wypadku jednak zawieszenia wykonania kary wobec sprawcy młodocianego oraz sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, okres próby wynosi od 2 do 5 lat. Warto wiedzieć także, że wykonanie kary izolacyjnej może zostać odsunięte w czasie dzięki skorzystaniu przez skazanego z instytucji odroczenia kary pozbawienia wolności.

Zgodnie z polskimi przepisami stan nietrzeźwości zachodzi wtedy, gdy we krwi kierowcy znajduje się ponad 0,5‰ alkoholu. Stan po użyciu alkoholu natomiast ma miejsce wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi mieści się w granicach od 0,2‰ do 0,5‰. Odpowiedź na pytanie, czy masz prawo prowadzić pojazd, gdy stężenie alkoholu we krwi w twoim organizmie przekracza 0,2‰ jest zatem negatywna. Przekroczenie tej granicy jest wykroczeniem, a przekroczenie 0,5‰ przestępstwem, przy czym mowa tutaj o pojeździe mechanicznym takim jak samochód osobowy. Prowadzenie pojazdu innego niż mechaniczny ze stężeniem przekraczającym 0,2‰ zawsze będzie wykroczeniem.

Kara za jazdę pod wpływem narkotyków jest taka sama, jak za kierowaniem samochodem pod wpływem alkoholu – ustawodawca oba rodzaje substancji traktuje w tym zakresie jednakowo. Co do zasady jazda pod wpływem narkotyku zagrożona jest grzywną, ograniczeniem wolności albo pozbawieniem wolności do 2 lat. W przypadku kolejnego skazania kara jest już zwiększona i wynosi od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Do osób kierujących pojazdami pod wpływem narkotyków stosuje się także zaostrzenie odpowiedzialności w przypadku sytuacji spowodowania wypadku.

Odpowiedzialność z tytułu długów powstałych w rodzinie obciąża spadkobierców zmarłego, a więc osoby, które dziedziczą pozostawiony po nim majątek. Istnieje jednak możliwość uwolnienia się od takiego ciężaru. Zasadą w polskim prawie spadkowym jest, iż wszelkie prawa i obowiązki, które zmarły posiadał w chwili śmierci, stanowią przedmiot masy spadkowej i przechodzą na spadkobierców w postaci spadku. Ogólnie rzecz biorąc w skład masy spadkowej wchodzą przedmioty majątkowe oraz prawa i obowiązki zarówno istniejące w chwili śmierci spadkodawcy, w tym właśnie długi, jak i takie, które w tym czasie jeszcze nie egzystowały, jak na przykład obowiązek zaspokojenia roszczeń o zachowek. Muszą one jednak: mieć charakter cywilnoprawny i majątkowy,nie być ściśle związane z osobą zmarłego,nie przechodzić na inne osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Kto dziedziczy długi w rodzinie? Jak wskazano powyżej, spadek z długami co do zasady dziedziczą spadkobiercy zmarłego, a więc osoby powołane do dziedziczenia po nim na podstawie sporządzonego przez niego testamentu lub też z ustawy. W tym pierwszym przypadku do tego kręgu należą osoby wskazane bezpośrednio w tego rodzaju dokumencie, w drugim, porządek dziedziczenia wyznaczają przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z nimi - w pierwszej kolejności powołane są do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek. Dziedziczą oni w częściach równych, jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. W przypadku braku jakiegokolwiek z tych spadkobierców, dziedziczą osoby, które są następne w kolejności. Zaznaczyć jednak trzeba, że przyjęcie spadku przez spadkobiercę nie jest obowiązkowe, a co więcej może być dokonane w różnej formie. Według swojego wyboru spadkobierca może przyjąć spadek: wprost, a więc w całości, bez żadnych ograniczeń co do długów spadkowych,z dobrodziejstwem inwentarza, co powoduje, że spadkobierca odpowiada za długi spadkowe tylko wartością majątku wchodzącego w skład spadku. Spadkobierca może także odrzucić spadek, co wywołuje taki skutek, jakby nie dożył on jego otwarcia. Tym samym, wyłączony on jest w całości od dziedziczenia, a w jego miejsce wchodzą dalsi spadkobiercy. O tym więc, kto dziedziczy długi w rodzinie oraz w jakim zakresie, decyduje to, czy dany spadkobierca w ogóle przyjmie spadek, a także, czy dokona tego wprost, czy też z dobrodziejstwem inwentarza. Musisz wiedzieć, że oświadczenie o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku może zostać złożone przed Sądem lub notariuszem w terminie sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania do spadku, czyli na ogół z chwilą śmierci spadkodawcy lub ogłoszenia testamentu.

Postępowanie o dział spadku jest tzw. postępowaniem nieprocesowym, w związku z tym zgodnie z ogólnie przyjętą zasadą każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Oznacza to, że wnioskodawca ponosi koszty opłacenia wniosku, a każda ze stron odpowiada za wynagrodzenie swojego pełnomocnika. Jeśli jednak strony mają sprzeczne interesy lub w różnym stopniu zainteresowane są wynikiem sprawy, sąd może zastosować inne zasady podziału kosztów i np. obciążyć nimi tylko jednego z uczestników.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, odszkodowanie z ubezpieczenia nie podlega opodatkowaniu. Istnieją jednak od tej zasady znaczące wyjątki. Kwestie związane z opodatkowaniem odszkodowania z ubezpieczenia reguluje ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nią - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl w/w aktu prawnego - przychodami są m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust.1 ustawy). Taką definicję spełnia też odszkodowanie z ubezpieczenia. Czy odszkodowanie z ubezpieczenia podlega opodatkowaniu w każdym przypadku? Na szczęście - nie! Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawy wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów,odszkodowania wypłacane na podstawie wyroków bądź ugód sądowych,renty, na przykład z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy - wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych. Przyjęte przez ustawodawcę takie rozwiązanie prawne wynika z faktu, iż odszkodowanie z samej definicji powinno rekompensować osobie poszkodowanej wyrządzoną jej szkodę i nie jest formą wzbogacenia się. Tym samym, nie spełnia ono warunków przychodu. Wskazać trzeba, że zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2003 roku sygn. akt: I SA/Łd 1210/02, ,,każde odszkodowanie otrzymane na podstawie przepisów prawa rangi ustawowej, o ile nie znalazło się w katalogu wyłączeń z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. A-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego.” Przykładowo, oznacza to, że odszkodowanie z OC sprawcy zdarzenia komunikacyjnego (w tym zaniżone odszkodowanie z OC sprawcy) z tytułu kosztów naprawy pojazdu, zadośćuczynienie za krzywdy poniesione na skutek wypadku samochodowego, czy odszkodowanie uzyskane za błąd medyczny nie będą opodatkowane. Co do zasady więc odszkodowanie wypłacane przez ubezpieczyciela najczęściej nie musi być wykazane w rocznym zeznaniu podatkowym (PIT). Nie dotyczy to jednak: przedsiębiorców, którzy dostali pieniądze z ubezpieczenia jako odszkodowanie za części majątku użytkowane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W przypadku takich osób konieczne jest również wykazanie kwot odszkodowań zasądzonych przez Sąd,przedsiębiorców, którzy otrzymali świadczenia w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, na przykład odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści,rolników uzyskujących przychody w ramach tzw. działów specjalnych produkcji rolnej, o ile ubezpieczyciel wypłacił im rekompensatę za szkody na majątku przeznaczonym do działalności rolniczej.